"بازگشت همه ما بسوی اوست" 

 *ارزش دنیا از منظر نهج البلاغه*

 ای مردم! در روزگاری کینه توز و پر از ناسپاسی و کفران نعمت ها، قرار گرفته ایم. روزگاری که نیکوکار بدکار به شمار می آید و ستمگر بر تجاوز و سرکشی خود می افزاید. نه از آنچه می دانیم بهره می گیریم و نه از آنچه نمی دانیم، می پرسیم و نه از حادثه مهمی، تا بر ما فرود نیاید، می ترسیم!

در این روزگاران مردم چهار گروهند:

گروهی اگر دست به فساد  نمی زنند، برای این است که روحشان ناتوان و شمشیرشان کند است و امکانات مالی در اختیار ندارند. و گروه دیگر، آنان که شمشیر کشیده و شر و فسادشان را آشکار کرده اند، لشگرهای پیاده و سواره خود را گرد آورده و خود آماده کشتار دیگرانند. دین را برای به دست آوردن مال دنیا تباه کردند که یا رییس و فرمانده گروهی شوند یا  به منبری فرا رفته خطبه بخوانند. چه بد تجارتی که دنیا را بهای جان خود بدانی و با آنچه که در نزد خداست معاوضه نمایی!

و گروهی دیگر با اعمال آخرت دنیا را می طلبند و با اعمال دنیا در پی کسب مقام های معنوی آخرت نیستند. خود را کوچک و متواضع جلوه می دهند. گام ها را ریاکارانه و کوتاه بر می دارند. دامن خود را جمع کرده و خود را همانند مومنان واقعی می آرایند و پوشش الهی را وسیله نفاق و دورویی و دنیا طلبی خود قرار می دهند. و برخی دیگر، بر اثر حقارت و پستی و نداشتن وسیله ای که به مقام ریاست برسند، از خواستن آن مقام خانه نشین گردیده اند و چون دسترسی به آرزوهای خود ندارند، به همان حالی که مانده، خویش را قانع نشان داده اند و به لباس اهل زهد و تقوا زینت می دهند. حال آن که نه در اندرون خود که شب آرام می گیرند و نه در بیرون که روز به سر می برند، اهل قناعت و زهد نیستند.

در این میان گروه اندکی باقی مانده اند که یاد قیامت چشم هایشان را بر همه چیز فرو بسته و ترس رستاخیز اشک هایشان را جاری ساخته است. برخی از آن ها از جامعه رانده شده و تنها زندگی می کنند و برخی دیگر ترسان و سرکوب شده یا لب فرو بسته و سکوت اختیار کرده اند. بعضی مخلصانه همچنان مردم را به سوی خدا دعوت می کنند و بعضی دیگر گریان و دردناکند که تقیه و خویشتن داری آنان را از چشم مردم انداخته و ناتوانی وجودشان را فرا گرفته است. گویا در دریای نمک فرورفته اند. دهان هایشان بسته و قلب هایشان مجروح است. آنقدر نصیحت کردند که خسته شدند. از بس سرکوب شدند، ناتوانند و چندان کشته دادند که انگشت شمار شدند.

خطبه 32 نهج البلاغه

اندکی تامل........ از کدام گروهیم؟؟؟

اللّهُمَّ صَّلِ عَلی عَلّی بِن موسَی 

الَذ َّ ی اِرتَضَیَتهُ ورَضّیَتَ  بِه مَن شئتَ مِن خَلقِکَ

وَ قائماً بِأَمرِکَ و ناصِراً لِدینِکَ

وَ شاهِداً عَلی عِبادِکَ وَ کَما نصَحَ لَهُم فِی السِّرِ

وَ العَلانیَّة وَ دعا اِلی سَبیلِکَ بِالحِکمَةِ

 وَالمَوعِظَةِ الحَسَنَةِ 

فَصَلِّ عَلَیهِ اَفضَلَ ما صَلَّیتَ عَلی اَحَدٍ مِن اَولیائِکَ خِیرَتِکَ

مِن خَلقِکَ إِ نَّکَ جَوادٌ کَریمً.

 
*امام رضا(علیه آلاف و التّحیّه والثّناء):

اَلنّاس لَو عَلِمُوا مَحَاسِنَ کَلامِنَا لَاتَّبَعُونَا؛

مردم اگر از نیکویی های سخنان ما آگاه می شدند ، بی شکّ از ما پیروی می کردند.

 

 میلاد با خیر و برکت و فرخنده ی عالم آل محمّد(صلوات الله علیهم اجمعین) ،

آقام علی ابن موسی الرّضا المرتضی(علیه آلاف و التحیّه والثّناء) بر تمامی شما خوبان مبارک باد.

*السّلام علیک یا خورشید
 
رسید تا فلکه آب و روبروی حرم
 
گذاشت دست به سینه : سلام سوی حرم

 
لب زمین دو چشمش دوباره باران خورد

در آستانه دریا گرفت بوی حرم

 
گذاشت صورت خود را به صورت یک در

نفس کشید و نفس شد به رنگ و روی حرم

 
تمام حس عطش را به کاسه ها نوشید
 
و پر شد از تب و تاب لب سبوی حرم

 
در آن طرف پدری که خمیده . با گریه

گره زده پسرش را به آبروی حرم

چقدر قطره به دریا رسیدنش زیباست

چقدر زمزمه جاری شده به جوی حرم

در ازدحام توسل ز چشم من گم شد

ضریح بود و هزاران دعای توی حرم

 
شکست بین نماز زیارت آقا

شکست و ریخت قنوتش به گفتگوی حرم

 
***

شفا گرفته مریضی ... زدند نقاره
 
صدای معجزه پیدا شد از گلوی حرم

 
***

گذاشت دست به سینه ، عقب عقب برگشت
 
رسید تا فلکه آب و روبروی حرم

علیرضا لک

اَللّــهُمَّ عَجِّل لِوَلِیِّـــکَ الفَــرَجَ.

قوم به حج رفته

" بسم الله الرحمن الرحیم"

آقاجون ، اجازه بدین چیزی نگم، شما که حرف دلمون رو خوب می دونید......