علمدار كربلا

شفق سر زد شب از ديدارها رفت * سحر آهسته آرام آمد از راه

مه از ديد سحر پنهان و خورشيد * برون شد نرم نرمك از نهانگاه

بيابان گرم و سوزان بود و جمعي * كنار رود اما تشنه بودند

به ديگر سو هزاران مرد جنگي * مسلح در كمين بنشسته بودند

دلاور نامدار دشت توحيد * علمدار سپاه تشنگان بود

به دستش مشك خالي از آب * بسوي رود او تنها روان بود

بگوشش سوز غم آهنگ مي زد * نواي العطشها چنگ مي زد

صداي نالخا بر او گران بود * دلش از نالها آتش فشان بود

بسوي رود شد چون شير غران * هراسان دشمن از هر سوگريزان

علمدار سپه مير دلاور * به ميدان نبردي نابرابر

چنان زد بر سپاه دشمن از جان * كه دشمن شد از آن ميدان گريزان

مسير رود شد خالي ز دشمن * دلاور مرد ميدان بود يك تن

ميان رود شد آهسته آرام * دو دست خويش را پيوست چون جام

به لب نزديك كرد آب روان را * كه از خشكي برون آرد زبان را

ميان دست پرآبش هويدا * حسين و جمله يارانش پيدا

لب خشك برادر ديد در جام * دو چشمانش سيه شد روز از شام

گشود از هم دو دست نازنينش * رها شد آب از قيد و كمينش

نفير العطش بر اوج مي زد * به زير زين اسبش موج مي زد

به دريا پا زد و بيرون شد از آب * فقط خشكيده مشكش گشت سيراب

زهر سو دشمن آمد سوي عباس * هدف شد بهر آنان آن گل ياس

به تير و نيزه و شمشير و خنجر * زدند بر مشك عباس دلاور

تمام مشك آبش ريخت بر خاك * عمود آهني زد فرق او چاك

دو دست نازنينش قطع كردند* شقاوت را تماما فتح كردند

فرو افتاد عباس علمدار * ز زين بر خاك و سنگ و دشت پر خار

صدا زد او همي خون خدا را * عزيز فاطمه و مصطفي را

شتابان شد حسين سوي برادر * بدون لشكر و بي يار و ياور

به بالينش نشست و سر به زانو * گرفت و پاك كرد خون از بر و رو

چو خون از ديده عباس شد پاك * رسيد آه جگر سوزش به افلاك

گشود عباس چشم بسته خويش * نگاه واپسين خسته خويش

نگاه آخرينش راز دل بود * در آن حالت ز مولايش خجل بود

تن پر خون و چشم تر اثركرد * حسين را زين نگه زير و زبر كرد

نگه از حالت ديدن جدا شد * علمدار حسين سوي خدا شد