اين مـنم ره يافته در مـجلس سلطان خـويش

جان دهم شکرانه چون ديدم رخ جانان خويش

ديگــران گــر ســـــــيم و زر آرنـد از بــهر نــثار

من نثار حــضرت جــانانه ســازم جــان خــويش

دارم از ديــــده شـــرابــي و کــــبابي از جگـر

تـا خـيال دوست را آرم شــبي مـهمان خـويش

داشــتم پـيمان کـه از پـيمانه بـاشم مـــجتنب

باده چون پيمود ساقي رستم از پـيمان خـويش

راز من از اشک سرخ و روي زردم فــاش شد

مــن نکـــــــردم آشکــارا قــصه پــنهان خــويش

از جــراحت هــاي او داريـــم راحت هــا بسي

زان که از دردش همي يابد دلم درمـان خـويش

جـــوهر کـــان را سـلاطين مـــعاني طـــالبند

شکر ايزد را که بـاري يــافتم در کــان خــويش

گــوهر کــان را نمـــي يـــابند غـواصـان عشق

شادي جان کسي کـو يـافت در عمان خــويش

شادي دنيا و هم عُــــقبي شــود آن حسـين

ايــن گـدا را از کـرم گـر تـو بخواني آن خــويش

(منصور حلاج)

ســــــــــــــلام استاد بزرگوار، زيارت قبول