بر مشامم مي رسد هر لحظه بوي کربلا... داداشي دست ما رو هم بگير ببر! من وقت اومدن هم از مولا امام علي ابن ابيطالب(ع) و هم آقام اباالفضل العباس(ع) و هم آقام امام حسين ابن علي(ع) وداع نکردم...گفتم...من دلمو سه پاره مي کنم...تو هر کدوم از حرم ها مي گذارم که بازم بيام...خودتون طلاش کنيد...درسته روسياهم...اما مثل گداي سامرّاء سمجم...هنوز تو بهت و حيرت زير قبه ي ارباب نجفم...اون شب جمعه اش هيچوقت يادم نمي ره...چه صحنه ي عجيبي بود...چراغ ها يکي يکي خاموش مي شد...خادم ها با مهرباني تمام داشتند ما رو بيرون مي کردند...اما... يه خونه بود...که با اهلش با مهربوني رفتار نکردن...تاشنيدن ، خانم پشت دربه!...آخ!...آه از ميخ درب که سيراب گشت!...اي واي محسنم!...