تقديم به عاشقاي امام (ع)
آئينه زار زيارت
حريمت ، بي کرانه ترين مأمن عشاق است،
اي شرط قلعه ي ايمان! و در برابر نورت ، آسمان هزارن خورشيد؛ کا سه باژگونه اي ا ست عاري از فروغ!
باد، هر بامداد که بر پرچم گنبد تو، بوسه مي زند؛ عشق مي پراکند و خوبي را در شهر منتشر مي سازد.
هر گاه از حريم حرمت جاويد تو کبوتري پر باز مي کند،
دست قلب مرا هم مي گيرد و تا اوج آسمان با خود مي برد و چون فرود مي آيد،
دلم بر خاک پاي زائران تو دست مي سايد.
اين ا ستلام عاشقانه را بپذير و دست هاي دل ما را به ياري بگير!
و سر سبزي انديشه مان را با نگاه روشن مهرت ،
در آيينه زار زيارت جاودانه کن!
