يا باب المراد غريب

طائر عرشم ولى پر بسته‏ام

ياد دلدارم ولى دلخسته‏ام

آسمانم بى ستاره مانده است

درد من را سوى غربت رانده است

ناله‏ها مانده است در چاه دلم

قاتلى دارم درون منزلم

من رضا را همچو روحى بر تنم

هستى و دارو ندار او منم

ضامن آهو مرا بوسيده است

خنده‏ام را ديده و خنديده است

بر رضا هرکس دهد من را قسم

حاجتش را مى‏دهد بى بيش و کم

لاله‏اى در گلشن مولا منم

غصه دار صورت زهرا منم

زهر کين کرده اثر رويم ببين

همچو مادر دست بر پهلو غمين

در ميان حجره‏اى در بسته‏ام

بى قرارم، داغدارم، خسته‏ام

اين طرف يا فاطمه باشد جواد

آن طرف دشمن ز حالش گشته شاد

اين طرف درد و غم و آه و فغان

آن طرف هم دختران کف زنان

کس نباشد بين حجره ياورم

من جوانمرگم، شبيه مادرم

ريشه‏ها را کينه‏ها سوزانده است

جاى آن سيلى به جسمم مانده است

حال که رو بر اجل آورده‏ام

ياد باباى غريبم کرده‏ام

نيست يک درد آشنا اندر برم

خواهرى نبود کنار پيکرم

تشنه لب در شور و شينم اى خدا

ياد جدّ خود حسينم اى خدا