نيايش برترين جلوه ي عشق است . نيايش با دعا خواندن تفاوت اساسي دارد . دعا خواندن از سر ميجوشد و نيايش از دل . آنها کلمات اند و نيايش ، سکوت محض . خدا همه چيز ما را مي داند ، بنابراين ، به کلمات ما احتياجي ندارد . او پيش از آنکه ما بگوييم ، شنيده است . نيايش ، محاوره نيست ، بلکه ارتباطي است در سکوت و خلوت . نبايد چيزي گفت ، نبايد چيزي خواست ، نبايدچيزي طلب کرد ، زيرا پيشاپيش همه چيز داده شده است . خدا پيش از آن که تو او را بخواني ، تو را خوانده است . مولوي چه خوب گفته است که ؛ اوليا دهانشان از دعا خواندن بسته است . آنها در همه لحظات مشغول نيايش اند . در ساحت نيايش ، حتي فکر نيز بايد خاموش شود . آنجا فقط چشمان خويش را ببند ، سر خويش را قدري فرو بياور و مستغرق درياي او شو .
