در آن خلوت درون ، جايي که کلمه اي رد و بدل نمي شود ، براي نخستين بار صداي نجواگر خداوند را مي شنوي . اين صدا را فقط در آن سکوت و سکون عظيم مي توان شنيد . اين صدا فقط در قلب طنين مي اندازد . هنگامي که دل را از هياهوي دل مشغولي ها خالي کردي ، نجواي او به گوش مي رسد . در واقع دل توست که با تو سخن مي گويد . دل در اين هنگام ، همچون ني بر لبان خداوند نشسته است و به آهنگ او مترنم است . حتي در اين ساحت نيز پيام او در قالب کلمات به گوش نمي رسد ، بلکه او بي کلام سخن مي گويد . او تو را با احساس سپاس و قدرداني سرشار مي سازد و تو را لبريز از حضور حقيقت در ساحت جانت مي کند . او همه ي اين کارها را بدون واسطه کلمات انجام مي دهد . بدون کلمات و فقط در قلمرو احساس و تجربه .