رها کنيد دگر صحبت مداوا را

فراق اگر نکشد ، وصل مي کشد ما را

تمام عمر تو ما را نظاره کردي و ما

نديده ايم هنوز آن جمال زيبا را

شراره هاي دلم اشک شد ز ديده چکيد

ببين چگونه به آتش کشيد، دريا را

قسم به دوست که يک موي يار را ندهم

اگر دهند به دستم ، تمام دنيا را

به شوق انکه ز کوي تو ام نشان آرد

به چشم خويش کشيدم غبار صحرا را

جنون کشانده به جايي مرا که نشناسم

طريق کعـبه و بتخانه و کليسا را

تمام عمر به خورشيد و ماه ناز کنم

اگر به خانه تاريک من نهي پا را

نسيم صبح ز راهي که امدي برگرد

ببر سلام ز من آن عزيز زهرا را