علي به آخرين گذرگاه کوچه‏ها نزديک مي‏شود.

صداي مناره‏ها، شهر را درهم مي‏نوردد.

دست‏هاي علي پيوند مي‏خورد با آسمان‏ها و فرازها.

«تکبيرة الاحرام».

دل مي‏کَنَد از هر چه زمين و دلبستگي‏ها.

نفسش بوي خدا گرفته است.

«سبحان ربي العظيم و بحمده».

نفس ثانيه‏ها به شماره مي‏افتد.

تاريخ چنگ مي‏اندازد بر سينه زمان، شايد که دقايق از حرکت بايستد.

«سبحان ربي الاعلي و بحمده».

سر مي‏گذارد بر سجده و چشم مي‏گشايد به آسمان.

دلتنگ لحظه‏اي نزديک. نيامده است گويا غريب آشنا!

آخرين قنوتش از حس پرندگي لبريز است.

چقدر ملائکه بي‏تاب، بال و پر مي‏گسترند در هواي محراب!

«سبحان ربي الاعلي و بحمده».

سر مي‏گذارد بر سجده و...

کوچه پر مي‏شود از صداي مرثيه فرشتگان و بادهاي حادثه، بي‏قرارتر از هميشه، بر در و ديوار مي‏کوبد.

ابرها مي‏غرند و خواب کوفه را مي‏آشوبند.

... و اهالي کوفه شگفت‏زده و مبهوت مي‏شوند.

«با ديده‏تر نماز مي‏خواند علي

شب تا به سحر نماز مي‏خواند علي

آن صبح که در سجده خون مي‏غلتيد

گفتند مگر نماز مي‏خواند علي»