نامه‌ات كه به دستم رسيد،من خواب بودم؛ نامه‌ات بيدارم كرد. نامه‌ات ستاره‌اي بود كه نيمه‌شب در خوابم چكيد و ناگهان ديدم كه بالشم خيس هزار قطره نور است. دانستم كه تو اينجا بوده‌اي و نامه را خودت آورده‌اي. رد پاي تو روشن است.
هر جا كه نور هست، تو هستي، خودت گفته‌اي كه نام تو نور است.نامه‌ات پر از نام بود. پر از نشان و نشاني. نامت رزاق بود و نشانت روزي و روز.گفتي كه مهماني است و گفتي هر كه هنوز دلي در سينه دارد دعوت است.گفتي كه سفره آسمان پهن است و منتظري تا كسي بيايد و از ظرف داغ خورشيد لقمه‌اي برگيرد.و گفتي هر كس بيايد و جرعه‌اي نور بنوشد، عاشق مي‌شود.گفتي همين است، آن اكسير، آن معجون آتشين كه خاك را به بهشت مي‌برد. و گفتي كه از دل كوچك من تا آخرين كوچه كهكشان راهي نيست، اما دم غنيمت است و فرصت كوتاه و گفتي اگر دير برسيم شايد سفره‌ات را برچيده باشي، آن وقت شايد تا ابد گرسنه بمانيم...آي فرشته، آي فرشته كه روزي دوستم بودي، بلند شو دستم را بگير و راه را نشانم بده، كه سفره پهن است و مهماني است. مبادا كه دير شود، بيا برويم، من تشنه‌ام، خورشيد مي‌خواهم. بيا برويم عيد است و تولد نور ..............
