اشک را افريدي

خدايا! تو را شکر مي‏کنم که اشک را آفريدي، که عصاره حيات انسان است، آنگاه که در آتش عشق مي‏سوزم، يا در شدت درد مي‏گدازم، يا در شوق زيبايي و ذوق عرفاني آب مي‏شوم، و سروپاي وجودم روح مي‏شود، لطف مي‏شود، عشق مي‏شود، سوز مي‏شود، و عصارة وجود بصورت اشک، آب مي‏شود و به عنوان زيباترين محصول حيات، که وجهي به عشق و ذوق دارد، و وجهي ديگر به غم و درد، بر دامان وجود فرو مي‏چکد.
اگر خداي بزرگ از من سندي بطلبد، قلبم را ارائه خواهم داد، و اگر محصول عمرم را بطلبد، اشک را تقديم خواهم کرد.
خدايا! تو مرا اشک کردي که همچون باران بر نمک‏زار انسان ببارم، تو مرا فرياد کردي که همچون رعد، در ميان طوفان حوادث بغرم.
تو مرا درد و غم کردي، تا هم‏نشين محرومين و دل‏شکسته‏گان باشم، تو مرا عشق کردي تا در قلب‏هاي عشاق بسوزم.
تو مرا برق کردي تا در آسمان ظلمت‏زده بتازم، و سياهي اين شب ظلماني را بدرم.
تو مرا زهد کردي، که هنگام درد و غم و شکست و فشار و ناراحتي، وجود داشته باشم، و هنگام پيروزي و جشن و تقسيم غنائم، دامن خود برگيرم و در کوير تنهايي با خداي خود تنها بمانم.
غم و درد؛

دكتر چمران