شهيد گمنام

نه جامه اي،نه پلاکي، نه عطر خاطره اي

نه ره به سوي تو دارد نگاه پنجره اي

نه واژه اي، نه کلامي، نه بانگ آوازي

نه بغض مي شکند در تو تار حنجره اي

سکوت، غرق سکوتي شهيد گمنامم!

ندارد آن دل پرخون سر مناظره اي

توکيستي گل پرپر که در عبور از خاک؟

ميان حلقه ي فوج ملک محاصره اي

نمي شناسمت اما چه مي درخشي تو

که آفتابي و من اشتياق شاپره اي

تو آن قدر به خداي اميد نزديکي

که دست سبز گشايش براي هر گره اي

دريغ و درد که آغوش شهر کوچک بود

براي چون تو بزرگي، شهاب گستره اي

پروانه نجاتي