هنگام غروب كه دعاي دل انگيز " ربنا" فضا را عطرآگين مي كند ، بغض گلويم را مي فشارد كه آقايم اكنون كجاست ؟ كجا بر سر سفره افطار نشسته است ؟ با چه چيز افطار مي كند؟ وقتي نداي ملكوتي اذان بلند مي شود ، به سر سجاده نياز مي نشينيم تا براي لحظاتي كوتاه هم كه شده ، مثل شما باشم . آه كه چقدر دلم مي خواهد ، هنگام نماز به شما اقتدا نمايم و پس از آن با طعامي از دست مباركتان ، افطار نمايم .
اماما! همه آرزويم ديدن روي شما و درك وجود شماست . اما چه كنم كه هنوز لايق اين نعمت الهي نشده ام . هنوز چشمانم براي ديدن رخ دلربايت پاك نشده ، هنوز قلبم و وجودم از ناپاكيها ، تزكيه نگرديده است .
