سلام. مهدى طادى هستم . دوست و همكلاس اسماعيل مرشد شاد ، برادر شهيد ابراهيم مرشد شاد . ما همگي در دبيرستان نقش جهان درس مي خوانديم . اين دو برادر نمونه انسانهاي پرشور ،مخلص ، با اخلاق ، دوست داشتني و با معرفت بودند .دوستي ما بعد از ديپلم گرفتن ادامه پيدا کرد تا زماني که اسماعيل در دبستان حر واقع در کوي پليس نازي آباد بعنوان ناظم و يا امور تربيتي مشغول به کار بودند . در آن زمان اسماعيل به من گفت که من و برادرم و دوستاني که در اين مدرسه مشغول فعاليت هستند ، در تلاشيم تا بعنوان يک کار جهادي ، دانش آموزان کلاس پنجم را که از اين دبستان فارغ التحصيل مي شوند ،تا دانشگاه همراهي شان کنيم و بر اين اساس خود اين دو برادر و برخي از معلمان مدرسه و برخي هم از بيرون به يکديگر ملحق شديم و هر کدام از دوستان ، درسي را که بهتر مي دانستيم پذيرفتيم و براي اين دانش آموزان در تابستان همان سال ، شايد سال 60 بود که کلاسهاي پيش امادگي اول راهنمايي را شروع کرديم . فکر کنم آقا ابراهيم ، رياضي درس مي داد ، آقا اسماعيل عربي ، و بنده هم زبان انگليسي و ساير دوستان هم دروس ديگر .تمام مربيان خالصانه ، وقت خود را در اختيار اين هدف قرار دادند و بعد از ظهر هاي آن تابستان و بعد از آن بسيجي وار اين هدف را دنبال کرديم و بتدريج وقتي اخلاص اين گروه بر ديگران به اثبات رسيد ، براي زنگ هاي تفريح و ....‌ باني پيدا شد که هزينه ميوه و بستني و ..... نيز تامين شد . بتدريج کار اين گروه بالا گرفت و به اردوهاي تربيتي در يک باغ در کرج و بعدها حتي به اردوي تربيتي در شمال هم رسيد .ابن گروه از معلم و مدير و دانش اموز و ..... همگي واقعا" همچون يک خانواده دوست و صميمي و اين دانش اموزان را تا پايان دبيرستان و کلاس کنکور و دانشگاه دنبال کردند . بنده تا دوم دبيرستان در خدمت اين گروه بودم و بعد از آن هم اين هدف با شدت وکيفيت بهتر دنبال شد و برخي از اون عزيزان به دانشگاه راه يافتند . . شهيد ابراهيم مرشد شاد و برادرش اسماعيل با بچه ها فوتبال بازي مي کردند ، دوستي داشتند و برادري مي کردند و در جايگاه معلم و مربي هم فعاليت مي کردند و اين صميميت بقدري شديد بود که اگر از بچه هاي اون موقع سئوال شود ، بهترين ايام زندگي شان در آن دوران بود . صفا و صميميت اين جمع خالص بي نظير بود . ياد اون ايام بخير . مهدي طادي