فلك

فلك با ما چرا ناسازگاري

مگر از دست كار ما شكاري

مرا گفتن مدارا كن ؛ نمودم

به دل هرجا كه غم ديدم ؛ زدودم

صبوري كردم و درد آشنائي

تحمل كردم هجران و جدائي

فراق يار ديدم بي نهايت

شدم پيوسته اسباب هدايت

نشد آزار من حتي به موري

نكردم در رفاقت من قصوري

بلاكش بودم و غمخوار ياران

زمستان ديده ام اندر بهاران

هر آنكس را كه بار آمد كشيدم

همه سختي دنيا را چشيدم

نديدم هيچ شادي و سلامت

بجز اندوه و حسرت و ملامت

نشد كام من از دست تو شيرين

دلت از ما چرا گرديده چركين

اگر بد ديده اي از ما عيان كن

خلاف ناپسند ما بيان كن

رسيده پيري و رفته جواني

مكن با ما دگر نامهرباني

غم از اين سينه غمديده بردار

مرا دور از بلا و شور و شر دار

كه تا من هم بر آسايش شوم شاد

دلم از غصه و غم گردد آزاد