نه مرادم ؛ نه مريدم ؛ نه پيامم ؛ نه کلامم ؛ نه سلامم ؛ نه عليکم ؛ نه سپيدم ؛ نه سياهم ؛ نه چنانم که تو گوئي ؛ نه چنينم که تو خواني ؛ نه آنگونه که گفتند و شنيدي ؛ نه سمائيم ؛ نه زمينيم ؛نه به زنجير کسي بسته و برده اوئيم ؛ نه سرابم ؛ نه براي دل تنهائي تو جام شرابم ؛ نه گرفتار و اسيرم ؛ نه حقيرم ؛ نه فرستاده پيرم ؛ نه به هر خانقه و مسجد و ميخانه فقيرم ؛ نه جهنم ؛ نه بهشتم ؛ نه چنين است سرنوشتم ؛ اين سخن را من از امروز گفتم ؛ نه نوشتم ؛ بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم ؛ حقيقت نه به رنگ است و نه بو ؛ نه به هاي است و نه هو ؛ نه به اين است و نه او ؛ نه به جام است و سبو ؛ گر به اين نقطه رسيدي به تو سر بسته و در پرده بگويم ؛ تا کسي نشنود اين راز گهر بار چهان را ؛ آنچه گفتند و سرودند ؛ تو آني ؛ خود تو جان جهاني ؛ گر نهاني و عياني تو هماني که همه عمر بدنبال خودت نعره زناني ؛ که خود آن نقطه عشقي ؛ تو اسرار نهاني ؛ همه جا تو نه يک جاي ؛ نه يک پاي ؛ همه اي ؛ با همه اي ؛ هم همه اي ؛ تو سکوتي ؛ تو خود باغ بهشتي ؛ ملکوتي ؛ تو بخود آمده از فلسفه چون و چرائي ؛ بتو سوگند که اين راز شنيدي و نترسيدي و بيدار شدي در همه افلاک خدائي نه که جزئي ؛ نه چون آب در اندام سبوئي ؛ خود اوئي ؛ بخود آي تا بدر خانه متروکه هر عابد و زاهد ننشيني و بجز روشني و شعشعه پرتو خود هيچ نبيني و گل وصل بچيني
به خود آي