زمین تولّدت مبارک

خداوند از میان همه کتابها کتاب قرآن، از میان همه انسانها حضرت محمّد(ص) و از میان همه راه ها صراط مستقیم و از میان همه ماه ها ماه رمضان را برگزید. اگر به شما بگویند که خوشبختی را در چه می بینی شاید بگویید ثروت یا در علم زیاد یا رفتن به دانشگاه و غیره اما خوشبختی اصلی و راه آن تنها در رسیدن به خدا می باشد.

فرمول عشق: برای ساختن خوشبختی از ماه ذیقعده شروع کنید. در اینجا سوال پیش می آید. چرا از ماه ذیقعده از ماه های دیگر نه و چه روزی از سی روز ذیقعده شروع کنیم.

در توضیح باید گفت هر یک از ما و شما یک روز تولّد داریم. اما تا کنون فکر کرده اید که زمینی که ما روی آن زندگی می کنیم هم ممکن است یک روزِ تولّد داشته باشد. بله روز تولّد زمین 25 ذیقعده می باشد. و خداوند در آیه 30نازعات می فرماید: والارض بعد ذلک دحها: زمین را بعد از آن( آسمان ) گسترش داد.

«دُحا» از مادّه دحو ( بر وزن ) به معنی گستردن است. بعضی نیز آن را به معنی تکان دادن چیزی از محل اصلیش تفسیر کرده اند.

به هر حال منظور از «دحوالارض» این است که در آغاز تمام سطح زمین را آبهای حاصل از بارانهای سیلابی نخستین فرا گرفته بود. این آبها تدریجاً در گودالهای زمین جای گرفتند و خشکیها از زیر آب سر بر آوردند و روز به روز گسترده شدند تا به وضع فعلی در آمد. (و این مساله بعد از آفرینش زمین و آسمان روی داد). بعد از گسترش زمین و آماده شدن برای زندگی و حیات سخن از آب و گیاه به میان آورده می فرماید:

«اخرج منها ماء ها و مرعاها»: خداوند در زمین آب را خارج نمود و همچنین چراگاهایش را.

این تعبیر نشان می دهد که آب در لا به لای قشر نفوذ پذیر زمین پنهان بود سپس به صورت چشمه ها و نهرها جاری شد و حتی دریا و دریاچه را تشکیل داده.«آری آسمانها را برافراشته و نظام نور و ظلمت را برقرار ساخت ، زمین را گسترش داد. و آب و گیاه را از آن خارج نمود. کوه ها را مراقب حفظ زمین نمود. و همه وسایل زندگی انسان را فراهم ساخت و همه را از بهر او سرگشته و فرمانبردار کرد تا از مواهب حیات بهره گیرد و به غفلت نخورد و به پاس این همهفرمانبردارانکه برای او آفریده است فرمان الهی برد. اینها از یک سو نشانه های وجود او در مسیر توحید و معرفت است. »

و اولین جای زمین که از آب بیرون آمد مکه بود و از آن پس آن سرزمین را مرکز زمین گویند. مکّه که محبوبترین جای زمین در نزد خداست، خاکش بهترین خاکها، سنگش عزیزترین سنگها، درختانش بهترین درختان، کوههایش گرانترین کوهها و آبش پاکترین آبهاست و خلاصه آب و خاکش با دل و جان آشناست. حضور در مکّه خود عبادت است. کسی که در مکّه باشد راه رفتنش به منزله عبادت، خوابش همانند شب زنده داری و غذا خوردنش به مشابه روزه داری است. یک روز، روزه در مکّه معادل یک سال روزه در شهر های دیگر است . یک تسبیح در مکّه معادل خراج کوفه و بصره است که در راه خدا انفاق کنند. کسی که قرآن در مکّه ختم کند، نمی میرد تا رسول خدا و جایگاه خویش را ببیند. کسی که در مکّه سجده کند همانند کسی است که در راه خدا در خون خویش دست و پا زده است.

کسی که یک سال در مکّه زندگی کند ، خداوند گناهان 9 سال خود خانواده، خویشان، همسایگان و هر کس را او برایش طلب بخشش کند می بخشد.

فضیلت کعبه:

امام صادق(ع) فرمودند:« خداوند در روی زمین قطعه ای نیافرید که بیش از کعبه دوست داشته باشد و هیچ قطعه ای از زمین را به اندازه کعبه احترام نکرده است». نیز فرمودند: تا زمانی که کعبه بر پاست دین پایدار است.

به قول شاعر: تا ریشه در آب است امید ثمری هست.

حالا که فهمیدیم 25 ذیقعده را دحوالارض می نامند،از فضیلت شب دحوالارض که رحمت خدا در آن نازل می شود و قیام عبادت در آن پاداش بسیار دارد. و از حسنبن وشار روایت است که گفت من کودک بودم که با پدرم در خدمت امام رضا (ع) شام خوردیم در شب بیست و پنجم ماه ذی القعده پس فرمود: که امشب حضرت ابراهیم (ع) و حضرت عیسی (ع) متولد شده اند و زمین زیر کعبه پهن شده است. پس هر که روزش را روزه بدارد چنان است که شصت ماه را روزه داشته باشد و به روایت دیگر است که فرمود در این روز حضرت قائم قیام خواهد نمود.

روز دحوالارض: خداوند در بی 360 روز در عبادت چهار روز را برگزیده که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز و در روایتی روزه اش مثل روزه بدارد و شبش را به عبادت به سرآورد و از برای او عبادت صد سال نوشته شود و از برای روزه دار این روز هر چه در آسمان و زمین است استغار کند و این روزی است که رحمت خدا در آن منتشر گردیده و از برای عبادت و اجتماع به ذکر خدا و غسل دو عمل دارد است: اول نمازی که در کتب شیعه قمیین روایت شده و آن دو رکعت است در وقت چاشت. در هر رکعت بعد از حمد پنج مرتبه سوره والشمس بخواند و بعد از سلام نماز بخواند: لا حول ولا قوة الا باالله العلی العظیم. پس دعا کند و بخواند یا مقیل العثرات اقلنی عثرتی، یا مجیب الدعوات اجب دعوتی، یا سامع الاصوات اسم صوتی و ارحمنی و تجاوز عن سیئاتی و ما عندی، یا ذالجلال و الاکرام (برای انجام بقیه اعمال به مفاتیح الجنان رجوع شود).