سلام مولای من ؛ این روز ها همه جا را آذین بسته اند ، خیابانها را با نام متبرکت که بر روی پرچم های رنگی نقش بسته ، با چراغهای نئونی که با خاموش و روشن شدنشان می نویسند : علی ولی الله . حسینیه ها و مساجد را با پلاکاردهای پارچه ای تبریک عید غدیرت ...

اما حلاوت و شیرینی روز تعطیل عیدت دل دانش آموزان و دانشجویان را برده نه تفکر و اندیشیدن در سجایای اخلاقی و شخصیتت که اگر از آنها بخواهیم صفحه ای درباره تو و از تو بنویسند سطرهای خالی اش بیشتر خواهد بود و این وصف حال خیلی هایمان است که اگر نهج البلاغه ات را در منزلمان داشته باشیم دارد خاک می خورد ! اکثرمان در اندیشه این هستیم که روز تعطیل عیدت را چگونه بگذرانیم تا لذت فراغ از کار دو چندان شود، میهمانی برویم یا میهمانی بدهیم ؟ یا ... ، آری مولای من ، عید غدیرت را تنها و تنها بهانه ای کرده ایم برای جشن و شادیمان .
مولای من یا امیر المومنین ، جامعه مان رنگ و بوی تو را ندارد نه رفتارمان علوی است نه گفتارمان  و ما سالهاست عادت کرده ایم به ظواهر و عناوین ، تنها اسم شیعه ات را یدک می کشیم  گویا نخوانده ایم که :  امام محمد باقرفرزند بزرگوارتان علیه السلام خطاب به جابر بن عبدالله فرمودند:« شیعه شناخته نمـىشود مگر با تواضع، ذکر، نماز، نیکی به والدین، رعایت حال همسایگان، رسیدگی به مستمندان، دستگیری از فقیران، داشتن زبان صادق، مأنوس بودن با قرآن و عمل به آن و ...»
کی و کجا مأنوس با قرآن بوده ایم ؟ کجای زندگی روزمره مان عمل به قرآن است؟ کجاست تواضع ، ذکر و نماز مان؟ کجاست رعایت حال همسایگان و رسیدگی به مستمندان ؟ کجاست ...
گویا از یاد برده ایم که خودتان یا امیر المومنین فرموده اید : «شیعیان ما کسانى هستند که در راه ولایت ما به یکدیگر بذل و بخشش کرده و در راه مودت ما همدیگر را دوست دارند. در راه احیاء امرما، به زیارت یکدیگر مى روند. آنان کسانى هستند که اگر غضب کنند، ظلم ننموده و اگر راضى شوند، اسراف نمى نمایند، آنان برهمسایگان خود مایه برکت بوده و بر هم صحبتان خود مایه صلح و سلامتند.» ^{اصول کافى، ج2، ص236}
آری در این دنیای فریبنده با زرق و برقش یاد نگرفته ایم که دیگر فرزند بزرگوارتان امام صادق علیه السلام فرمودند: «همانا شیعه على کسى است که شکم و فرجش عفیف و جهادش محکم و عملش براى خالقش باشد. امید ثواب خدا را داشته و از عقاب او خوفناک باشد»

چقدر شیعه بودنت را شعار می دهیم مگر نخوانده ایم فرزند بزرگوارتان امام کاظم علیه السلام، فرمودند: «... همانا شیعیان على علیه السلام کسانى هستند که قولشان تصدیق کننده و مطابق با فعلشان باشد.» ^{کافى، ج8، ص228}

مولای من فرمودید: إن لکل مأموم إماماً یقتدی به ، هر پیروی را امامی است که به او اقتدا می کند و از او پیروی می نماید وباز فرمودید : و لکن أعینونی بورعِ و إجتهادِ و عقهِ و سدادِ ، اما با پرهیزکاری و تلاش فراوان و پاکدامنی و راستی مرا یاری دهید
مولای من کی تو را یاری دادیم ؟ با کدام عمل و گفتارمان ؟هر چه بیشترحدیث خواندم کمتر نشانه و ویژگیی درجامعه و حتی خودم دیدم ،مولای مهربان من ! محبت تو را بهانه کرده ایم برای سستی هایمان در دین ،بهانه برای فرار از جبران لغزشهایمان بهانه برای بهتر نشدنمان، بهتر و بیشتر عمل نکردن به دینمان.  احادیث بیشمار خواص محبت تان را بد فهمیده ایم ! ای کاش  محبتمان نسبت به تو صادقانه بود چرا که دوستدار، نسبت‏ به کسى که دوستش مى‏دارد، مطیع و فرمانبردار است مگر نه اینکه هم چنان‏که دو نفر وقتى به هم محبت دارند، به خاطر همین محبت، مى‏کوشند مثل هم باشند و از رنجاندن و مخالفت دیگرى، پرهیز کنند .مگر نخوانده ایم که امام رضا علیه اسلام فرمودند : «لا تدعوا العمل الصالح و الاجتهاد فى العبادة اتکالا على حب آل محمد و لا تدعوا حب آل محمد و التسلیم لامرهم اتکالا على العبادة، فانه لا یقبل احدهما دون الآخر.» «نه عمل صالح و تلاشى در عبادت را به اتکاى محبت اهل بیت، رها کنید و نه محبت و دوستى اهل بیت و تسلیم آنان بودن را به اتکاى عبادت، چرا که هیچ کدام بدون دیگرى پذیرفته نیست.»
مولای من ! ای کاش محبتمان زبانی نبود ، ای کاش به هماهنگی ،وابستگی و مودت راهی می یافت ای کاش با عمل آمیخته می گشت ...

یا امیر المومنین یا ابا الحسن یا علی ابن ابیطالب آقای مهربان من توفیقمان بده دوباره با تو بیعت کنیم تا آنگونه باشیم که دوست داری.