شمع دوم گفت : من ایمان نام دارم و احساس می کنم که کسی وجود مرا ضروری نمی داند و لازم نیست بیشتر شعله ور بمانم .

وقتی سخنش به پایان رسید ، نسیم ملایمی وزید و آن را خاموش کرد.

نوبت به شمع سوم رسید . او با ناراحتی گفت :

نام من عشق است .من دیگر قدرت روشن ماندن ندارم چون همه مرا کنار گذاشته اند و اهمیت مرا درک نمی کنند.مردم حتی عشق ورزیدن به خدا را نیز فراموش کرده اند.

طولی نکشید که او هم خاموش شد.

ناگهان پسرکی وارد اتاق شد و دید  از چهار شمع سه تا خاموش شده اند.

پسرک به آن ? شمع خاموش گفت:

شما ها چرا خاموشید؟!مگر قرار نبود تا وقتی که تمام می شوید روشن بمانید؟!و سپس شروع به گریه کرد.

ناگهان شمع چهارم که هنوز روشن بود به حرف آمد و گفت:

نگران نباش تا زمانی که من هستم میتوانی به وسیله ی من آن سه شمع خاموش را روشن کنی.

نام من امید است.