بسم الله الرحمن الرحیم
پارسال وقتی پسر دو ساله ی برادرم سید محمد مهدی بیمار شده بود .. از همین بیماری های فصلی بچه ها که آب بدنشان از بین می رود...
در بیمارستان کودکان ...، معالجه ی اولیه، سرم و ... انجام شد... دکتر گفت: تا صبح نباید آب بخورد
تا معده اش دچار تلاطم نشود و....
آمدیم خانه...  او را بین من و مادرش خواباندیم که بیشتر مراقبش باشیم.. اما چه شب سختی بود.
این بچه رو می کرد به مادرش می گفت: مامان آب ... مادرش دستی به سر و رویش می کشید و می گفت: باشه پسرم... یه کمی صبر کن
وقتی از مادرش مایوس می شد رویش را به من برمی گرداند و می گفت: عمه آب ... من هم شروع می کردم برایش آسمان ریسمان کردن که ذهنش را از آب منحرف کنم..
وسط آسمان ریسمان کردن من، دوباره رویش را به مادرش برمی گرداند و می گفت: مامان آب..
دوباره روز از نو و روزی از نو... شاید این صحنه ده بار تکرار شد...
و به هر حال انگار هر سه از شدت خستگی خوابمان برد... او خوابید یا نه .. نمی دانم
اما با صدایی از آشپزخانه از خواب پریدم.. نگاه کردم دیدم مهدی کنارمان نیست .. سراسیمه به سمت آشپزخانه دویدم.. دیدم در تاریکی پای سینک ظرفشویی ایستاده .. دستش را دراز می کند ... اما دستش به شیر آب نمی رسد.. ولی دست می کشد به رطوبت روی سینک و سپس بر لب و دهانش می گذارد... گفتم: عمه جان!
یکه ای خورد و ترسان گفت: آب ... عمه آب ...
بمیرم الهی ... بغلش کردم و با هم زدیم زیر گریه ... او گریه می کرد و من گریه می کردم..
او با گریه می گفت: آب .. و من در حال گریه می گفتم:  سلام بر لب تشنه ات مولایم... سلام بر تو و کودکان تشنه ات ای اباعبدالله.... سلام بر تو یا ام المصائب چه کشیدند آن کودکان ؟ و چه کشیدید شمابا دیدن حال آنان ؟ جانم به فدایت یا زینب... جانم به فدایت ای آقایم...