|
بسم رب البیت الحرام وَ یَرزُقهُ مِن حَیثُ لا یَحتَسِبُ وَ مَن یَتَوَکَّل عَلَی اللهِ فَهُوَ حَسبُهُ اِنَّ اللهَ بلِغُ اَمرِهِ قَد جَعَلَ اللهُ لِکُلِ شَیء قَدراً. و روزیش دهد از آنجا که گمان نبرد و آنکس که توکل کند بر خدا، همانا خدا برای او کافی است، و خدا رسنده ی کار اوست، هر آینه خدا نهاده است بر هرچیزی اندازه ای. طلاق/3 گاهی که نامه های آرزویم را به امید اجابتت پست می کنم آسمان! چشم از در بر نمی دارم و نگاهم دائم به آسمان است. فقط همان چیزی را که خواستم، منتظرم، از همان دری که خواستم! خیلی شب ها شده که تو را به اتاقم، به امن ترین پناه گاهم در زمین دعوت کرده ام، نشستم و دست هایم را گذاشتم زیر چانه و زل زدم به در! که می آیی.. نمی آیی.. می آیی.. نمی آیی.. شاید بارها شنیده باشم که کسی از پشت سر صدایم می زند.. اما.. باور نکردم.. باور نکردم که همیشه از پشت سرم می آیی تا حسابی حواست باشد و مراقبم باشی.. باور نکردم! آخر شب هم با یک دنیا غصه و نا امیدی از آنچه که هستم و به اجبار صبح و تلاش و تقلا برای زندگی! زندگی که نه! گذران زندگی، وقتی چراغ را خاموش می کنم، وقتی چشم هایم را می بندم تا روحم را تحویل دنیای خواب دهم، یک صداهایی می شنوم و شاید یک شمیمی از نسیم بهشت، و پشت بندش یک لبخند سرشار از حسرت... آخ! که اگر آن لحظه بدانم که تو، از هر جایی می آیی، و به هر کسی که بخواهی می دهی، می بخشی، بی حساب! پشت به اتاق و رو به در نمی نشینم تا یک شب نشینی خدایی را از دست بدهم.. تا یک لبخند برایم بماند و یک دنیا حسرت! همیشه از سوراخ هایی که مقابل چشم هایم، در پیله ی تنها یی ام، باز گذاشتم، انتظار دیدنت را کشیدم! گاهی که نا امید! از آمدنت شدم، دست به دامن دوست و آشنا و غریبه شدم که آی ایها الناس! یک آرزوی کوچک دارم و انگار که... و باز تو بودی که اجابتش کردی، از آن جایی که گمان نمی کردم! بارها و بارها شده آنچه را که می خواستم، یا آرزویی که حتی رویم نشده بخواهم و فقط گاهی دلم را قلقلک داده، همه را رساندی، درست از غیر ممکن ترین راه! اما نمی دانم چرا؟ هر چقدر هم که کار غیر ممکن بکنی، باز هم در ذهن آشفته ی من کار غیر ممکن، غیر ممکن است... دوست دارم این آیه را بخوانم، ده بار، صد بار، هزار بار، آنقدر که از بَر شوم این آیه را و ظاهرش را و توی اش را و باطن اش را، آنقدر که یقینم شود که در همه غم ها و غصه ها تویی که می آیی، از کجایش مهم نیست... مهم این است که، تو می آیی! .پ.ن: آنقدر دعا و آرزو دارم که حتی نمی توانم 3 تای اولش را مرتب کنم تا در اولین نگاهم فریادشان بزنم...
[ شنبه 87/11/26 ] [ 12:25 عصر ] [ ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  بیاد شهدای گمنام!!! برای بچه های تفحص و برای آنهایی که به دنبال گمشده ی خود می گردند هیچ لحظه ای زیباتر از لحظه ی کشف پیکر شهید نیست. اما زیباتر از آن لحظه ای است که زیر نور آفتاب یا چراغ قوه پلاکی بدرخشد. در طلاییه وقتی زمین را می شکافتیم پیکر مطهر شهیدی نمایان شد که همراه او یک دفتر قطور اما کوچک بود ؛ شبیه دفتری که بیشتر مداحان از آن استفاده می کنند. برگ های دفتر به خاطر گل گرفتگی به هم چسبیده بود و باز نمی شد . آن را پاک کردم . به سختی بازش کردم بالای اولین صفحه اش نوشته بود: عمه بیا گمشده پیدا شده! |
| [ و نوشتم بیاد دوست شهیدم غلامرضا زوبونی ] |
