|
::: یَا اَرحَمَ الرّاحِمین :::  بـــــــر ســــــر کوى تو اى مى زده، دیوانه شدم عقل را رانـــــدم و وابستــــه ی میخانه شدم دور آن شمــــع دل افـــــــــــــروز چو پروانه شدم بـــــه هــواى شکن گیسوى تو شانه شدم درد دل را بــــــه کـــــــــــه گویم که دوایى بدهد مــن کـــــــه درویشم، میخانه بود منزل من دوستــــــــىّ رُخش آمیختـــــــه انــــــدر گِل من از همـــه مُلک جهان، میکده شد حاصل من حــــــق ســــــــرافکنــــده شود در قِبَل باطل من کــــاش میخــانه به این تشنه صفایى بدهد مـــــــــژده اى ســـــــــاکن بتخانه که پیروز تویى یـــــارِ آتشکــــــده مستِ جهـــــانسوز تویى خـــــــــادم صـــــــــــومعه فتنــــــــه برافروز تویى واقفِ ســـــــرّ صنمخـــــــانه مـــــرموز تویى شــــــــاید آن شــــــاه، نــــوایى به گدایى بدهد ســـــر و سرّى است مرا با صنم باده فروش گفت و گویــــى است که نایش برسد بر دل گوش پیــــر صاحبدل ما گفت: "ازین رمز، خموش ! هـــــــر دو عالــــــم نکشد بــــــــار امانت بر دوش دست تقــــــدیر بـــــه میخواره نوایى بدهد" اى گـــل بـــــــــاغ وفـــــــــــــا، درد مرا درمان کن جـــــرعــــــــه اى ریز و مرا بنده نافرمان کن راز میخوارگــــــــىام از همــــــــــه کس پنهان کن گــــــوشه چشم به حال من بىسامان کن باشد آن شــــــــاهد دلــــــــــــــدار سرایى بدهد یــــــادگارى که در آن منزل درویشان است درد عشــــــــــــــــّاق قلندر به همین درمان است طـــــــایر قدس بر این منزلِ دل، دربان است حضرت روحِ قُدُس منتظــــــر فــــــرمــــــــان است تــــا کـــــه درویش خـــــرابات صلایى بدهد پـــــــرده بــــــــــرداشت ز اســــرار ازل، پیـــر مغان بــــــاز شد در بـــــــرِ رندان، گره فاشِ نهان راز هستــــــى بگشــــــود از کـــــــــــرم درویشان غــــــم فـــــــــــرو ریخت ز دامان بلند ایشان دوست شــــــاید کـــــــــــه به دریوزه ردایى بدهد ســــــاغر از دست من افتاد، دوایى برسان راه پیـــــدا نکنــــــم، راهنمــــــایى بــــــرســـــان گــــــــر وفایـــــى نبود در تو، جفایى برسان از مــــــن غمــــــــزده بـــــر پیر، ندایـــى برسان کــــه به ایــن مى زده در میکده جایى بدهد برای شادی روح بلند امام(ره) و شهدا ، صلوات.
شهاب [ چهارشنبه 88/3/13 ] [ 2:17 صبح ] [ ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  بیاد شهدای گمنام!!! برای بچه های تفحص و برای آنهایی که به دنبال گمشده ی خود می گردند هیچ لحظه ای زیباتر از لحظه ی کشف پیکر شهید نیست. اما زیباتر از آن لحظه ای است که زیر نور آفتاب یا چراغ قوه پلاکی بدرخشد. در طلاییه وقتی زمین را می شکافتیم پیکر مطهر شهیدی نمایان شد که همراه او یک دفتر قطور اما کوچک بود ؛ شبیه دفتری که بیشتر مداحان از آن استفاده می کنند. برگ های دفتر به خاطر گل گرفتگی به هم چسبیده بود و باز نمی شد . آن را پاک کردم . به سختی بازش کردم بالای اولین صفحه اش نوشته بود: عمه بیا گمشده پیدا شده! |
| [ و نوشتم بیاد دوست شهیدم غلامرضا زوبونی ] |
