درد عشقي کشيده ام که نپرس
زهر هجري چشيده ام که مپرس

گشته ام در جهان و آخر کار
دلبري برگزيده ام که مپرس

آن چنان در هواي خاک درش
مي رود آب ديده ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش
سخناني شنيده ام که مپرس

سوي من لب چه مي گزي که مگوي
لب لعبي گزيده ام که مپرس

بي تو در کلبه گدايي خويش
رنج هايي کشيده ام که مپرس

همچو حافظ غريب در ره عشق
به مقامي رسيده ام که مپرس

سلام و خدا قوّت.

مي نويسيم نامه اي با اشک و آه

تا شبي در جمکران ريزيم به چاه

چون چراغ مهـــدي، اينجا سوخته

جمکـــــــران را شمع او افــروخته

جمله ي مــــــــــا شيعيان ديوانه ايم

جمکران شمع است و ما پروانه ايم

شيعيان در جمکـــــــران زاري کنند

در پي مهــــــــــــــدي عزاداري کنند

شيعه گر اين مصائب مــــــــي کشد

انتظـــــار يـــــار غـــــــايب مي کشد

جمکــــــــران اي کعبه مقصود مــــا

ده خبـــر از مهــــدي موعـــود مــــا