درد عشقي کشيده ام که نپرس
زهر هجري چشيده ام که مپرس

گشته ام در جهان و آخر کار
دلبري برگزيده ام که مپرس

آن چنان در هواي خاک درش
مي رود آب ديده ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش
سخناني شنيده ام که مپرس

سوي من لب چه مي گزي که مگوي
لب لعبي گزيده ام که مپرس

بي تو در کلبه گدايي خويش
رنج هايي کشيده ام که مپرس

همچو حافظ غريب در ره عشق
به مقامي رسيده ام که مپرس